W jednostkach niepublicznych regulacje Karty Nauczyciela (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1379 ze zm.) stosujemy jedynie w ograniczonym zakresie, nieobejmującym m.in. regulacji art. 30, który wskazuje składniki wynagrodzenia nauczycieli w jednostkach publicznych. Określone w tym przepisie dodatki do wynagrodzenia, takie jak dodatek motywacyjny czy funkcyjny, nie muszą być zatem wypłacane w placówkach niepublicznych, co jednak nie oznacza, że nauczyciel powinien otrzymywać wyłącznie wynagrodzenie zasadnicze. Oprócz tego pracownik pedagogiczny i niepedagogiczny może również otrzymywać dodatkowe świadczenia, jak premie czy nagrody. 

Między premią a nagrodą istnieją znaczące różnice. Pierwsza polega na tym, że nagroda jest wyraźnie wymieniona w Kodeksie pracy (t.j.: Dz. U. z 2016 r., poz. 1666). Zgodnie z art. 105 tego aktu pracownikom, którzy przez wzorowe wypełnianie swoich obowiązków, przejawianie inicjatywy w pracy i podnoszenie jej wydajności oraz jakości przyczyniają się szczególnie do wykonywania zadań zakładu, mogą być przyznawane nagrody i wyróżnienia. Odpis zawiadomienia o przyznaniu nagrody lub wyróżnienia składa się do akt osobowych pracownika.

Ustawodawca wskazał zatem w tym przepisie przypadki, jakie mogą być powodem przyznania nagrody, obejmujące wzorowe wypełnianie obowiązków pracowniczych. Nagroda jest zatem instrumentem pozytywnego oddziaływania pracodawcy na zachowanie pracownika.

Tutaj jednak należy poczynić pewne zastrzeżenie. O ile bowiem pracodawca nie musi nagród przyznawać, to jednak przyznając je, ma obowiązek jednakowo traktować wszystkich pracowników. Co za tym idzie, swoboda przyznawania nagród jest w pewnym stopniu ograniczona – przyjmując dowolne kryterium otrzymania nagrody, pracodawca musi ją wypłacić wszystkim pracownikom, którzy te kryteria spełniają, aby nie narazić się na zarzut dyskryminacji. Zgodnie z art. 18 [3a] § 1 k.p. pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

Zgodnie z art. 18 [3b] § 1 pkt 2 za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18 [3a] § 1, którego skutkiem jest m.in. niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą.

Do nagrody należy stosować zasadę jednakowego wynagradzania za pracę jednakowej wartości. Pracownik, któremu nie zostanie przyznana nagroda, może jej skutecznie dochodzić przed sądem pracy, jeżeli nieprzyznanie nagrody było spowodowane naruszeniem zasady równego traktowania i pracownik jest w stanie to udowodnić. Zatem pomimo faktu, że pracownik nie może żądać przyznania nagrody, roszczenie o nią powstanie, jeżeli nagrody zostały w jednostce przyznane, ale w sposób niesprawiedliwy, dyskryminujący, przez co pominięto grupę pracowników lub pracownika, który spełnia dokładnie te same kryteria obiektywne co pracownicy, którym nagrodę przyznano.