Uczeń nie ma takiego uprawnienia, chyba że nieobowiązkową naukę języka obcego (ale w sytuacji podanej w pytaniu – nie języka mniejszości narodowej) przewiduje statut danej niepublicznej placówki oraz jej finansowanie zapewnia organ prowadzący – art. 172 ust. 2 pkt 5 oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. – Prawo oświatowe, Dz. U. z 2020 r., poz. 910. Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 sierpnia 2017 r. w sprawie warunków i sposobu wykonywania przez przedszkola, szkoły i placówki publiczne zadań umożliwiających podtrzymywanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej i językowej uczniów należących do mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym (Dz.U. z 2017 r., poz. 1627),  przedszkola, szkoły i placówki publiczne umożliwiają uczniom należącym do mniejszości narodowych i etnicznych korzystanie z nauki języka mniejszości narodowej. Po pierwsze, nauki języka mniejszości narodowej nie musi zapewniać placówka niepubliczna. Ponadto cudzoziemiec (obywatel Ukrainy) nie należy do mniejszości narodowej. Zgodnie z art. 2 ust. 1 i ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz.U. z 2017 r., poz. 823) mniejszością narodową jest grupa obywateli polskich, która spełnia łącznie m.in. następujące warunki: jest mniej liczebna od pozostałej części ludności Rzeczypospolitej Polskiej, w sposób istotny odróżnia się od pozostałych obywateli językiem, kulturą lub tradycją, dąży do zachowania swojego języka, kultury lub tradycji. Gdyby uczeń posiadał obywatelstwo polskie, ale był pochodzenia ukraińskiego, mógłby uczyć się języka ukraińskiego w publicznej jednostce oświatowej, nie zaś języka niemieckiego.